Był nie tylko najlepszą muchą w Europie, ale także jedną z największych legend polskiego boksu amatorskiego. Jego styl – ostry, dynamiczny, bez kompleksów – uczynił go ulubieńcem publiczności i postrachem ringów.
Henryk Kukier urodził się 1 stycznia 1930 roku. Swoją przygodę z boksem rozpoczął stosunkowo późno – w wieku 18 lat. Jego styl był niepowtarzalny: szybki, ofensywny, nieustępliwy. Z miejsca podbił serca kibiców i zyskał przydomek „maszynka do bicia”. Feliks Stamm uważał go za najbardziej profesjonalnego polskiego pięściarza wagi muszej.
Już po pięciu latach od rozpoczęcia treningów Kukier zakwalifikował się na igrzyska olimpijskie w Helsinkach w 1952 roku. Niestety, trafił w pierwszej walce na Niemca Edgara Basela, który zwyciężył minimalnie – zaledwie na punkty – i później zdobył srebrny medal. Dla młodego Kukiera była to bolesna lekcja. Jednak jak się później okaże – tylko tymczasowa porażka.
Słodki rewanż – zemsta w stylu polskim
Dokładnie rok później, w 1953 roku, los znów skrzyżował drogi Kukiera i Basela – tym razem podczas Mistrzostw Europy w Warszawie. Stawka była wysoka, presja ogromna, a publiczność spragniona zwycięstwa.
Przed ćwierćfinałową walką Feliks Stamm wyraźnie nakręcał swojego podopiecznego:
– „Podkręć tempo!” – krzyknął przed trzecią rundą.
Kukier ruszył na Basela jak rozjuszony byk. Niemiec próbował tańczyć po ringu, uciekać, balansować, ale tym razem nie miał żadnych szans. Kukier był bezwzględny. Zepchnął przeciwnika do obrony i bił z każdej pozycji. W końcu Niemiec, kompletnie bezradny, schował się za podwójną gardą. Publiczność w Hali Gwardii oszalała.
Sędziowie nie mieli wątpliwości – jednogłośna wygrana Polaka 3:0. Słodka zemsta stała się faktem. A Kukier… dopiero się rozkręcał.
Pasmo sukcesów i sportowa legenda
Po efektownym zwycięstwie z Baselem, Henryk Kukier pewnie kroczył po mistrzostwo Europy, pokonując kolejno Bułakowa i Majdlocha. Zdobył złoty medal w 1953 roku, a później dorzucił jeszcze brąz w 1955. W swojej karierze wystąpił na trzech igrzyskach olimpijskich (Helsinki 1952, Melbourne 1956, Rzym 1960), stoczył aż 234 walki, z których wygrał 211, przegrał 21, a jedną zremisował.
Był sześciokrotnym mistrzem Polski (1953–1957 i 1960) i uważanym za jednego z najwybitniejszych zawodników w historii polskiego boksu olimpijskiego. Po zakończeniu kariery był trenerem w Lublinie – najpierw w Avii Świdnik, potem w Lubliniance.
Dziedzictwo Kukiera
Henryk Kukier był bokserem, który nie tylko reprezentował Polskę na najważniejszych arenach, ale też pokazał, że porażka może być tylko początkiem większego zwycięstwa. Walka z Edgarem Baselem stała się symbolem odwetu, determinacji i siły ducha – „słodkim rewanżem”, który przeszedł do historii.
Dane sportowe:
Data urodzenia: 1.01.1930
Data śmierci: 5.12.2020
Kategorie wagowe: musza
Sukcesy:
🥇 Złoty medal mistrzostw Europy – Warszawa 1953
🥉 Brązowy medal mistrzostw Europy – Berlin 1955
3x uczestnik igrzysk olimpijskich – Helsinki 1952, Melbourne 1956, Rzym 1960
6x mistrz Polski – 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1960
Bilans amatorski: 234 walki – 211 zwycięstw, 21 porażek, 1 remis